wonderen van MU

Komt een klein jongetje in de praktijk, hij is pas vier en lijkt adhd achtig.

De moeder komt mee natuurlijk en is moe, ook natuurlijk.

Hij eet al zoetstoffen kleurstoffen vrij, mag een heleboel ander eten ook niet, zij doet heel erg haar best om hem zo goed mogelijk te begeleiden, maar ja, het is zo moeilijk om dag in dag uit steeds maar te begrijpen en te laten en je best te doen en rekening te houden met en het uit te leggen aan.

Na de behandeling begint hij heel hoog en hard te schreeuwen.

Blijkbaar is de verandering in zijn hoofd en lijf voor hem te veel en is hij de weg kwijt in zijn eigen wezen.

De tweede keer dat ik hem zie komt hij mee met zijn ouders op een open dag, het is druk en de praktijk is vol mensen. Hij loopt naar binnen, ziet het massage bed, en gaat er op liggen.

Tot onze verbazing ontspant hij direct en gaat slapen. Tussen al die mensen, lawaai, drukte en andere prikkels laat hij zich niet afleiden.

De derde keer komt hij wanneer hij zeven is. Hij heeft inmiddels een rugzakje en kan door een aantal speciale aanpassingen op de gewone dorpsschool blijven.

Hij is lang geworden maar nog steeds een wonderbaarlijk kind, alles wordt bekeken en besproken met de ernst van een oude wijze man.

Hierop moeten ook serieus antwoorden gegeven worden.

Zijn moeder vertelt dat hij een beetje bang was om te komen. Hij wist het niet zo goed meer.

Maar zijn herinneringen komen terug. De grote bal is er niet meer. Daarom was het anders.

Dat klopt, de bal heb ik uit de ruimte gehaald. Ik beloof de jongen om hem na de behandeling weer even te halen.

Ik heb een speciaal test papiertje voor deze kinderen gemaakt die ik ze laat invullen voor en na een behandeling zodat ook de moeder het verschil kan zien en de taal leert herkennen.

Dit is altijd een heel leuk moment, want de ouders snappen er niets van maar voor het kind zijn de vragen heel logisch en kunnen ze ook makkelijk beantwoorden.

Zeker als je de uitleg aan hen vraagt is het zo duidelijk als wat.

Dan ga ik hem behandelen. Hij ligt stijf en stram met alle spieren aangesloten en opgetrokken schouders, benen en armen over elkaar.

En zijn ogen wijd open.

Ik heb de mijne dicht. Voel dat hij dat stom vindt. Ik zeg dat ik mijn ogen dicht heb om hem beter te kunnen voelen. Hij probeert het zelf ook, en inderdaad dat is zo.

Zijn moeder kijkt toe en ontspant ook. Hun verbinding is heel sterk, hij stuurt steeds signalen uit en kijkt of ze hem wel ontvangt. Ook een lastig deel voor een moeder. Maar het kind heeft haar veiligheid hard nodig.

Ik behandel zijn hoofd en voeten en laat de moeder zien wat ik doe, want zij heeft verteld dat ze zijn voeten ook doet sinds de eerste keer dat hij bij mij was, omdat ze toen zag hoe hij er door ontspande.

Omdat het jongetje het wil masseer ik ook nog zijn rug als toetje.

Daarna ligt hij als een neergestorte kabouter, ogen dicht, arme wijd benen wijd, schouders ineengezakt. Half in slaap.

Terwijl ik nog even met de moeder praat en hij met de bal gespeeld heeft mag hij naar buiten naar de kippen kijken.

Wanneer wij buiten komen zijn we hem kwijt.

Ik roep hem. Komt hij uit de schaduw van het kippen hok.

“Ik heb heel stil gestaan en toen kwamen de kuikens want ze zagen me niet”.

Pas later realiseer ik me hoe uitzonderlijk knap dit is voor een adhd kind dat nog geen tel stil kan zitten.

Ik mail dit aan zijn moeder en zij zegt ook dat ze het niet eens door had, maar super trots op haar zoon was. En terecht.

mijmeren in MU

Als het mooier weer wordt, wordt de praktijk stiller, dit in tegenstelling tot de zaak van een client die juist het mooie weer nodig heeft om het druk te hebben. In een perfecte setting zouden wij samen maar een locatie hoeven te hebben om toch full time te kunnen werken.
Maar aangezien de perfecte wereld steeds verder weg lijkt te zijn kan ik lekker in mijn vrije tijd  met mooi weer fietsen en zo mijn conditie op peil brengen, genieten van de buitenlucht en mijn hoofd leeg maken.
Wonend in een prachtige omgeving zie je gelijk met het mooie weer ook de ouder jongeren op hun motoren de schuur uit scheuren en oudere echtparen met hun auto met fietsrek, hun hem en haar fiets met bijpassend hem en haar fleece jack in blauw en rood en nog erger een bevriend echtpaar in het zelfde gekleed. Soms zijn de mannen lekker sportief in een gesteven korte broek met safarijasje met zonder mouwen maar met wel heeel veel zakken gehuld door hun vrouw. Om hun eigen identiteit toch nog maar enigszins te bewaken met hun zakensokken extra hoog opgetrokken in de sandalen.
Help denk ik dan. Zou ik dat ook ooit.....?

Want naarmate je ouder wordt veranderen je opvattingen en smaak ook. Wat ik nu nog verschrikkelijk vind zou ik over een paar jaar best verschrikkelijk mooi kunnen vinden.

Vond ik vroeger de zoon geweldig en de vader stom (in de strip van Peter vanStraaten) tot mijn verbazing ontdekte ik een paar jaar geleden, toen ik het weer eens las dat ik dacht:'wat een eikel is die zoon, walgelijk, en die vader is zielig"(ik was het gelukkig nog steeds niet met hem eens, maar kon nu om hem lachen in plaats van hem te verfoeien)

En leed je vroeger liever kou in je korte rok met dunne panties en een t-shirt dan een verstandig jas aan te trekken, of liep je veel te ver op belachelijke hoge hakken, puur omdat het bij je outfit hoorde en je anders niet in het openbaar gezien wilde worden, nu is het toch wel prettig om kleren voor het gemak en comfort aan te trekken en er zelfs mee de stad in te durven.

Dus vrees ik dat ooit, op een dag, ik ook bij de ANWB zo'n handige fietskaartdrager voor voorop sta uit te zoeken, met over mijn arm alvast het rode fleecevest, zodat ik het gelijk af kan rekenen.
Nu nog zo'n man er bij vinden.

Voeding en vulling

Over voeding gesproken,

Bij een eerste gesprek komt er meestal niet van maar al gauw daarna ben ik nieuwsgierig naar de eet gewoontes van de client.

Niet dat ik zo heilig ben en zweer bij linzen pasteitjes als ontbijt en zelf nooit  iets anders drink dan kruidenthee, maar je kan naar beide kanten overdrijven. Een heleboel problemen zijn vaak wel op te lossen of  erger te voorkomen door iets weg te laten of toe te voegen aan je dagelijkse eten.

Veel makkelijker dat een tijdje een ingewikkeld dieet te volgen en daar na gauw weer gulzig te gaan schranzen van alles wat je zo gemist hebt.

Met een aantal keuken kruiden kom je al een heel eind.

En dat is ook veel smakelijker en langer vol te houden.

Het meeste is gewoonte, en een gewoonte is lastig af en aan te leren  maar wel mogelijk.

Als het moment daar is vraag ik om een week of langer alles wat gegeten en gedronken wordt en op welk tijdstip op te schrijven.

Ik ben inmiddels wel wat gewend, maar ik schrok toch toen ik een lijst terug kreeg waarop keurig  was ingevuld wat drie weken gegeten en gedronken was.

Er stond werkelijk en helemaal niets op dat ook maar in de verste verte min of meer gezond was.

O ja, toch, in die drie weken was 1 helft van een kwart stukje appel als fruit gegeten.

Melkproduct een kwarktoetje uit de supermarkt met slagroom

Aardappels in de vorm van patat.

En ijsthee, liters ijsthee per dag voor de vochtiname.

Het was werkelijk een groot verzamelparadijs van kleur geur, smaak en zoetstoffen. Vulling in plaats van voeding

Het lijkt misschien niet zo erg, maar werkelijkheid is zo iemand zichzelf en zijn alvlees klier eigenlijk aan het vergiftigen.

Deze eetgewoonte krijg je er ook niet in een dag uit geslagen. Het opschrijven helpt echter al heel veel. De persoon ziet zelf opeens duidelijk voor zich wat hij doet. Hij wordt bewust van zijn eigen gedrag en kan daar dan ook wat aan doen.

Meestal gebeurt dat dan ook wel.

Met een beetje steun van mij door niet alles te verbieden maar eerst met helften te gaan werken en elke keer eerst een glas water voor de ijsthee te nemen en met vaste tijden om iets te eten in plaats van te wachten tot je razende honger hebt en dan geen tijd meer om rustig aardappels te gaan schillen maar een snackbar sneller bezocht is.

Ook is er eengrote sterke man, die al jaren alleen appelmoes als groente eet.

En dat is niet de schuld van zijn moeder want die wil ook wel anders,  maar ze heeft het inmidels opgegeven om hem tot iets anders te bewegen.

Die niet dikker wil worden dus al jaren s morgens yoghurt met zemelen eet, ‘s middags een dieet shake en 's avonds aardappelen en vlees en appelmoes.

Hij werkt heel hard en veel.

Om 22.00 uur s’avonds kan hij dan eindelijk zitten en dan mag hij van zichzelf een bakje chips.

“Dat is  wel verkeerd dat mag ik zeker niet van u he” zegt hij er gelijk bij.

Nee hoor, van mij mag hij best wel chips eten. 

Hij  wil niet zwaarder worden, vandaar die shakes en de yoghurt

Hum denk ik dan. 

Wanneer ik zijn behandelplan mail, mailt hij een bedanktje en zegt dat hij nu boodschappen gaat doen en macaroni gaat eten. Ik hoop echt zonder appelmoes en mail, doe eens wat avontuurlijks en eet er een tomaat bij!

Komt hij  de volgende afspraak met twee plak etiketten aan zijn hand.

Zegt hij, ze zijn lekker. Ik vorm een vraagteken. Nou zegt hij, die tomaten, je zei toch dat ik tomaten moest kopen, dat heb ik gedaan. en ze zijn lekker. Ik eet nu snoep tomaatjes in plaats van chips.!!

En die etiketten waren van twee flessen ‘vers’geperst vruchtensap. Was hij ook gelijk gaan kopen en dronk dat nu ook. Niet te geloven.

“Je mag best chips van mij hoor, probeerde ik nog, maar nee, hij hoefde die helemaal niet meer nu hij de snoep tomaatjes had ontdekt.

Ging alles maar zo makkelijk!

De week erop was hij wat sip, het begon wat saai te worden met die snoeptomaatjes.

Ja natuurlijk, er is geen mens die elke dag het zelfde eet en daar opgewonden van wordt.

Je moet afwisselen met je eten. Probeer eens een sinaasappel of een komkommer of zo.

Hij sinaasappels kopen. Helemaal blij. Heerlijk.

Lekker tussendoor als hij rammelde van de honger.

Je mag ook best brood eten hoor, wanneer je aan het eind van de ochtend honger hebt, dan heb je tenslotte al die tijd gewerkt op slechts een kommetje yoghurt.

Meneer begon met wit brood, dat wist hij nog van vroeger, maar al gauw werd dat tarwo en toen volkoren.

Heerlijk, hij genoot. Lekker met dit of met dat. Toen hij wat last van diarree kreeg zei ik dat hij wat minder sinaasappels moest eten. Ahhh zei hij toen, teleurgesteld alsof hij niet mee mocht naar walibi flevoland. Nou goed dan, maar niet meer op een nuchtere maag, doe maar om een uur of elf.

Zijn personeel vond hem veranderd.

Vrolijker. Ze keken verbaasd wanneer hij at. Hadden ze nog nooit gezien.

Volgens mij wordt je magerder zei ik na een paar weken.

Hij had het nog niet gemerkt.

Maar wel toen hij een nieuwe broek kocht. Bleek hij twee maten minder te hebben.

En zijn haar was glanzender en dikker.

Hij had geen last meer van zijn tranende ogen.

Geen last meer van.....

En toen was ik nog niet eens begonnen!!

onderweg in het leven verdwaald

Er kwam een keer een meisje dat hopeloos verward geraakt was in het leven.
Aan de telefoon klonk ze als een volwassen vrouw die duidelijk wist wat ze wilde, dat bleek in werkelijkheid volkomen het tegendeel. Ze was zo kwetsbaar dat ze zich zelf allerlei beperkingen opgelegd had. In haar hoofd vond telkens een scheiding plaats tussen wat ze vond en wat ze dacht te moeten vinden.
Ze keurde alles en iedereen af, te beginnen bij zichzelf.
Ze stond zich zelf niet toe om iets leuk te vinden, want dat zou arrogant zijn. Maar omdat ze stiekem wel een aantal dingen van zichzelf goed vond strafte ze zich zelf, want je mocht niet arrogant zijn.
De buitenwereld begon bij haar buitendeur en was zeer bedreigend.  Wanneer iemand naar haar keek, dacht hij vast dat ze stom en gek was. Dus ze fietste telkens zo hard mogelijk naar huis om alle blikken achter zich te kunnen laten zonder dat ze haar echt wat konden doen.
Haar hoofd bepaalde alles, er was nauwlijkes contact met de rest van haar wezen, haar lijf en haar gevoel.

Een soort koppoter was ze die niet in staat was om gevoelens te voelen, laat staan ze te begrijpen. Niet die van anderen en niet die van haar zelf.

Een buitenstaander was ze en vond ze. Voor verwantschap ging ze naar sites waar allemaal andere buitenstaanders vertelden wat ze allemaal deden om aandacht te vragen. En waar ze elkaar af keurden wanneer hun gedrag niet ernstig genoeg was, dan waren het aanstellers en om aandacht vragers. En dan gingen ze bewijzen dat zij dat niet waren dus deden ze nog ergere dingen met zich zelf.

Zij deed dag ook. Om zich zelf te straffen. Of om te voelen?
Toen ze kwam zat ze onder de medicijnen, hoeveel ze moest slinken wist ze niet precies, de arts had gezegd net zoveel tot ze buikpijn kreeg. Nooit handig maar zeker niet bij dit soort mensen. Die gaan dan bedenken bij buikpijn of dit zou zijn wat de arts bedoelde of moet het nog erger.
Haar gedrag was zodanig dat ik me afvroeg of ik wel tijd genoeg zou hebben en krijgen.
Wat vaak zakt iemand na de eerste behandeling(en) eerst nog dieper in de donkere put.
En dat zou bij haar te diep zijn.
Omdat ze vaak vanuit een opwelling tot gedrag kwam, sprak ik met haar een aantal remmen af.
Wetend dat ze heel eerlijk zou zijn en zich ook aan haar belofte zou houden.
En ik vroeg haar naar een ander dokter te gaan voor een betere en juist medicatie.
Gelukkig deed ze dit,
Daar werd vastgesteld dat ze ongeveer 10 persoonlijheidsstoornissen had. Wel wat veel, en waar dan te beginnen?
Gewoon maar met hele kleine stapjes, met voorzichtig de voeding te veranderen, met haar te leren voelen, met haar zich zelf te durven waarderen. Met haar te helpen anderen te begrijpen. En er af en toe samen heel hard om te lachen. Want dat is net zo hard nodig.
En nu een jaar later ben ik trots op haar.
Met af en toe paniek en help (ook bij mij) is ze haast een "normaal" mens geworden, van een angstig beschadigd en kwetsbaar meisje is ze nu een volwassen vrouw.
Die straks op zich zelf kan wonen.

Hoe het werkt in het verdwenen land MU

Wanneer een client bij ons komt met een klacht of een probleem gaan we niet alleen daaraan werken, maar wij proberen ook de oorzaak te vinden en door die op te lossen of op zijn minst te bespreken kan vaak het probeelm ook verminderen of verdwijen.

Dit is heel eenvoudig wanneer er een client zuchtend en steundend vreselijk last van zijn spieren heeft en dan gaat vertellen dat hij het heel weekend hout voor de winterkachel heeft staan hakken.

Hoef je alleen maar een prettig ruikende, pijnverlichtende en spierontspannende olie te gebruiken, goed te masseren en weer verlaat een tevreden client de praktijk.

Moeilijker is het wanneer een goedwillende en meewerkende client vast een hele waslijst aan klachten op papier heeft gezet en mij dat vol getikte a4 tje overhandigd.

En opgewekt verteld dat hij er al haast twintig jaar last van heeft, maar het zou ook langer kunnen zijn.

En dat hij al heel veel geprobeerd heeft. Ook bij verschillende zogenaamde alternatieve behandelaars is geweest. maar niets heeft ooit geholpen. Integendeel.

Waar dan te beginnen.

Alles kan met elkaar in verbinding staan, maar dan nog, waar ligt de oorsprong.

Of misschien heeft deze client net de pech door 21 afzonderlijke klachten te hebben.

Op zo,n moment voel ik me het hongerige konijntje dat onder aan het plaatje vol met dubbele lijntjes staat die waarvan maar een  naar het in tussen zo felbegeerde worteltje leidt.

Met een beetje pech moet je ze allemaal beginnen en onverrichter zaken terugkeren.

Ik stel heel veel vragen, over de meest uiteenlopende onderwerpen.

Van wat eet je tot hoe vaak poep je en hoe ruikt dat.

En wat is je lievelings kleur en smaakt tot hoe was je jeugd.

En droom je veel?

Gelukkig weet ik inmiddels wel heel veel verbindingen te leggen.

En ken ik ook heel veel somatopien, dus heb je pijn hier of daar op je gezicht dan kan het zijn dat het hier of daar met dat en dat orgaan in je lijf te maken heeft. Of je oren, voeten, hoofd, rug. Maar makkelijker maakt dit het niet.

En dan aan het werk. Uitzoeken of wat ik dacht dat het zou kunnen zijn het ook is en zo niet dan kan het weggestreept. Of nog niet want het zou ook kunnen dat.....

En kijken wat het effect van de behandeling op de client heeft.

Geen effect zegt helaas niet zoveel, veel effect kan goed en slecht zijn, een raar effect opent helaas weer een ander weggetje naar het worteltje.

Het is wel leuk werk dit puzzelen, zou ik daarom cryptogrammen ook zo leuk vinden.

Midden in de nacht opeens wakker worden met de oplossing van zin 7?

Zo werkt het ook met een probleem van een client. Ik hoor het aan schrijf het op, ga aan het werk, onderzoek en merk op en dat alles werkt als een soort deeg en gaat in mijn hoofd liggen rijzen. Heb hele schema’s leuk in excel opgemaakt,  zodat ik het alleen nog maar hoef in te vullen en de antwoorden uit te werken.

Maar dan komt daarna, ook weer zo’n moeilijk moment voor iemand met ascendant weegschaal. Wat zal ik gaan doen?

HOE en waarmee ga ik wat en wanneer  behandelen. Keuzes keuzes, er is zoveel, ik kan heel veel en niets is nooit het best.Waar zou het begin zijn?

holistische massages

Wij worden geacht niet alleen naar het aangeboden probleem te kijken maar ook te onderzoeken waar het vandaan komt, hoe het onstaan is, waar door het komt en wat we (de client en ik) kunnen doen om te zorgen dat het niet meer terugkomt.
Het kan dus zijn dat iemand met pijn in zijn schouder komt en de bron in de heupen of de platvoeten ligt. Of door zijn werk of vrouw.

Soms is het heel makkelijk
Iemand  klaagt over zo moe zijn elke dag. Die persoon kend ik en zijn priveleven ook. Dus die raadde ik aan om eerder naar bed te gaan." Ja, maar dat heb ik gisteren al gedaan." Alsof een keer om tien uur naar bed gaan helpt tegenover elk weekend doorhalen, doordeweeks na enen nog feesten en nooit eens rustig thuis op de bank willen en kunnen zitten.

Maar het kan ook minder voor de hand liggen. Een andere client kwam met pijn in zijn nek en schouders.
Oop de tocht gezeten? scheef en te lang in één en dezelfde houding?
De pijn  was zelfs heel zichtbaar ook, opgezwollen trapezi, net een soort kraag. En keihard. Merkwaardig.
Zou het een hernia kunnen zijn, dacht de man/ Ik dacht het niet maar wie ben ik. Als de pijn echt zodanig is dat je dat vreest gelijk naar de dokter en niet eerst door mij laten proberen.
Het leek toch echt die spier.
Ik masseren, wordt die client opeens helemaal klam, niet goed teken. "Gaat het wel?" vraag ik. Hij merkt het wel maar het is niet ernstig. Voorzichtig ga ik verder
En flop, hele spierkraag weg, lekker kneedbaar en flexibel, pijn ook weg.
Heel merkwaardig. Hoe kan dat toch en waar komt het vandaag zou ik graag willen weten.
Op mijn hoede verder gewerkt. De cliënt lacht, ach maak je toch geen zorgen, ik heb er in ieder geval geen last van als ik er in blijf.
Nee, hij niet, maar ik wel, hoe verklaar ik dan een grote deels onkleedde heer met zijn sokken aan op een massage bed?
Ja, dat begrijpt hij ook wel.

Wanneer hij zich weer aan kleedt zegt hij, zijn hoofd heen en weer draaiend, het is weg, ik voel niets meer. Hij is zeer tevreden en pijnloos, maar ik snap het nog steeds niet.
Tot hij zijn broek aan heeft en zijn bretels om doet. En ze lekker strak aan trekt. Eureka.

soms is het leven heel simpel en de oplossing dichter bij dan je zoekt.

St. Therapeut 2

Ach ja, soms voel ik me geweldig en de beste van de hele wereld,.
Jammer genoeg heb ik die gedachte niet vaak. Ik ben niet iemand die blaakt van zelf vertrouwen, zie meer de dingen die niet goed lukken dan de successen.
Als er iets mis gaat voel ik me heel lang heel rot. Dat is misschien wel een goede straf, ik heb er veel langer last van dan wie dan ook.
In de loop der jaren ben ik wel meer zeker van mijn zaak geworden. Ik weet wat ik kan en ik weet ook wat ik doe en wat ik doen moet. En als het effect dan nog groter is dan ik verwachtte, zweef ik gezellig terug naar huis, met rode wangen en tintelend van de adrenaline. Ik kan dan de hele wereld aan.

Maar om weer terug op aarde te kunnen komen een aantal sukkelige voorvallen die ik ook veroorzaak

• Een telefonische afspraak noteren om niet te vergeten. Heel goed, jammer dat ik niet de naam en telefoon nummer opschrijf , maar een week later zie dat ik alleen OKÉ heb opgeschreven en ook nog een beetje scheef zodat het niet duidelijk is of die afspraak het om 10, 1030, 11:0., 11;30 12:00 is. en het zou ook dinsdag of donderdag kunnen zijn want dat kon ik niet goed horen.
• Blijkbaar heb ik te veel op mijn hoofd en geheugen vertrouwd, twee clienten komen achter elkaar binnen. Wat doe je dan? Niet net doen of je er niet bent.
• Misverstand. Opeens veel sneeuw, tweehonderd meter pad bedekt met een halve meter betekent een onbereikbare praktijk. Ik kan er zelf niet uit, dus clienten kunnen niet komen met de auto. Dus heb ik vrij. Helaas ben ik even vergeten dat een client ook kan komen lopen. En gaat zitten bevriezen in de koude gang bij de gesloten praktijk om op mij te wachten. Oh, wat voel ik me schuldig. En hoe kan ik het goedmaken en duidelijk maken dat ik echt niet altijd zo ben.
• Komt iemand voor een lekker hotstone massage. Kost veel voorbereiding, de aubain marie pan moet voorverwarmd, de stenen ook, de olie ook en dan pas komt de cliënt. Halverwege de massage hoor ik een knal. Niets laten merken gewoon doorgaan, rustig blijven. Misschien de kachel, de schoorsteen, iets naar beneden gevallen? De stenen lijken niet heet genoeg te worden, thermostaat omhoog, onrust. Na afloop zegt de cliënt dat ze had verwacht dat het veel warmer zou zijn. Als ze weg is ontdek ik dat ik geen water in de dubbele bak heb gedaan, zodat de beveiliging er uit knalde. Hum. (heb het wel gratis overgedaan overigens, want zo ben ik ook wel weer)

Genoeg voor dit keer, er komen nog gelegenheden genoeg om te laten zien dat ik niet perfect ben.

massages to remember

Nog voordat ik klaar was met mijn opleiding moest ik toch al masseren om te oefenen.
Helemaal in het begin stond mijn massagetafel bij gebrek aan ruimte in de keuken. Niet echt privé maar het had ook wel zijn voordelen.
Zo maakten de katten en het kind dankbaar gebruik van de goede energie die er opgewekt werd. Naderhand bleven ze nog lang op de bank liggen nagenieten.
Diezelfde katten speelden toen ook vaak nog een rol bij de behandeling. Nu kan het niet meer omdat de praktijk aan de eisen van de vereniging moet voldoen en dieren zijn dan niet toegestaan. Een vanzelfsprekende regel maar toch...
Er kwam een klein meisje, ik noem het vlinder types; ze kunnen niet goed voor zich zelf op komen en hebben de neiging hun plek af te staan aan ieder die er aanspraak op maakt. Lawaai en ruzies kunnen ze niet goed verdragen. Ze zijn te vriendelijk en te aardig en cijferen zich zelf zo erg weg dat ze in werkelijkheid ook haast verdwijnen. Stoppen met eten en drinken en nemen zodoende ook echt steeds minder plek in.
Dit meisje vertoonde al veel van die tekens. Verontrustend.
Ze kwam met haar moeder en had er wel zin in. Een klein dun meisje op een grote tafel. Als ik twee keer streek zat ik zowat al aan de voorkant. Direct nadat ik begonnen was sprong Tijger, kinds kat,  op haar benen en wiebelde ritmisch mee met de strijkingen. Het meisje vond het prettig dus ik liet haar zijn.
Het meisje vond het masseren ook prettg. Langzame streken maakten dat het glob gevoel ontstond (globben noem ik het moment dat de energie van de masseur met die van de gemasseerde samenvloeit en er een soort zuiging is, net of de handen en de huid aan elkaar plakken). 
Het is een mooi moment wanneer dit bereikt wordt want dan is alles volledig, het vertrouwen, het gevoel en de energie.
De kat en het kind raakten in een soort sluimer met zachte snurk geluidjes.
Na afloop mocht ze uitrusten op de bank onder een dekentje. De kat ging er gezellig bij liggen. De moeders praatten en dronken koffie.
Het meisje dronk liever niets. Dit was ook niet zo goed. Gelukkig had ik hele mooie turkse theeglaasje met glitter en glim en ik sprak met haar af, dat wanneer ze elke dag zo'n glaasje met water zou drinken ze het glaasje mocht houden.
En dit werkte vertelde de moeder me later.
De massages die volgden verliepen ieder keer volgens het zelfde patroon. Zodra ze op de tafel lag, sprong de kat op haar benen en hield haar ook na afloop gezelschap onder het dekentje op de bank met de droppot en de donald duck.
En toen werd de kat overreden.
Wij natuurlijk verdrietig maar het meisje ook toen ze weer kwam.
Het doorbrak ook de magie van de massage.
Echter niet voor lang, want voordat ik het door had lag opeens de dikke Robbie op haar benen mee te deinen met de bewegingen. En hij lag al op de bank voordat zij zover was.
Zou dit nou toeval zijn?

Een oude mevrouw van 81 kwam omdat ze zich vertild had aan de boodschappen tas.
Nooit getrouwd en nu al jaren alleen was dit weer voor het eerst dat ze aangeraakt werd.
Toen ze wegging zat Robbie in het keuken raam. Ze aaide hem een hele tijd.
De keer er op vroeg ze direct bij het begin al of ze straks de kat ook nog even mocht aaien.
Robbie zat gelukkig al te wachten.
Ik gaf haar een stoel en ging verder met de volgende cliënt.

St. Therapeut

Ondanks wat vele mensen denken en soms zeggen, de therapeut is geen heilige.
Soms is hij/zij, echt waar, bijna een gewoon mens, net zo knullig en onbenullig al andere gewone mensen.
In ieder geval, ik ben wel zo.
Soms verbaas ik mijn cliënten zelfs door toe te geven dat ik niet alles weet en kan en zelf ook regelmatig een therapeut raadpleeg want ik ben natuurlijk niet mijn eigen cliënt.

En ik doe ook wel eens heel dom. Sorry, het kost me zelfs niet eens veel moeite.
Een paar voorbeelden.

Het is koud en ik leg de handdoek op de kachel.
De cliënt kleedt zich uit terwijl ik maak het flesje olie klaarmaak, speciaal op haar afgestemd, kies ik de etherische olie, goed voor de klacht, werkend op lichaam en geest, en de geur is speciaal voor het limbisch systeem, waar alle oer gevoelens zijn opgeslagen.
Deze geur bereikt dat systeem helaas nooit meer in zuivere vorm, helaas, want niet wordt de praktijk in dikke wolken gehuld en verdwijnt mijn cliënt in een soort nevel, ook de stank van verbrand katoen overheerst alle andere (heerlijke) geuren.
Het lukt me helaas niet om net doen alsof dit er toch echt bij hoort.

Weer is het heel koud. Het kleine kacheltje help ik door er een pan water op te laten koken, zodat er meer warmte afgegeven kan worden.
Als de massage bijna klaar is leg ik de sokken of het hemd op de pan, zodat die lekker warm zijn bij het aankleden. Een aardig klein gebaar, zelf bedacht en meestal op prijs gesteld.
Behalve als ik het niet goed op het deksel leg, maar in de pan zelf.
En ze natte sokken of een nat hemd hebben.
Kan ik weer niet alsof dat het er bij hoort.

Op een dag was ik aan het masseren.
Deze cliënt komt al tijden bij mij en kan zich zo langzamerhand heel goed ontspannen. Gaat diep ademen en zakt dan in een diepe rust.
Maar dit keer voelt het anders dan de andere keren. 
Mijn eigen rust is weg en halverwege denk ik: nu ligt deze cliënt wel erg stil. Stel je voor, wat als  .....?
Ik moet er in mijn hoofd zelfs om lachen, wat een bizarre gedachte, leuk om later aan mijn vriendin te vertellen.
Maar wat als de cliënt echt.....? Het kan toch, je leest het wel eens, dat iemand onverwacht....

Ik probeer zonder dat de client het merkt heel dicht bij het hoofd te komen om te kijken en te voelen of er nog een ademhaling is.
Stoot hierbij helaas keihard tegen de tafel en de cliënt schrikt op.
"Sorry" zeg ik wel, maar niet dat ik dacht dat de cliënt helaas tijdens de behandeling was overleden.

Wordt vast en zeker regelmatig vervolgd..

Het verdwenen land MU en de vooroordelen 1

Het verdwenen land Mu is geen doorsnee praktijk net zo min als ik een doorsnee therapeut ben.
Hier komen ook een heleboel niet doorsnee mensen. Die vaak wel weer op elkaar lijken, het zouden zo inwoners van het verdwenen land MU kunnen zijn.

Maar net zoals bij Harry Potter zijn er ook een heleboel "gewone" mensen.
Die het krantenartikel ooit gelezen hebben, bewaard en toen pijn in hun rug kregen en zich aanmeldden als cliënt.
En dan geen toverhuisje (zoals een klein meisje het noemde) verwachten maar een keurige witte praktijkruimte met een keurige therapeut met bril en jasschort. 

Zoals die grote meneer die nog staande in de deuropening al zei: "Waarom haal je dit niet allemaal weg?"
En wees hierbij naar, volgens mij, de hele praktijk! Nou zeg.
Tijdens de behandeling ging deze meneer ook  niet lekker liggen, maar bleef moeizaam over zijn schouder naar mij kijken.
Kennelijk zag hij mij in staat om merkwaardige rituele tekens boven zijn ontblootte rug te gaan maken.
Zodra ik ook maar één drukpunt beroerde vreesde hij al het ergste en verbood mij dan ook bars om dat te doen:"Alleen masseren en met olie"! "
Vanzelfsprekend werkte deze behandeling niet echt dat je zegt heerlijk ontspannend, noch voor hem, noch voor mij.

Nu, drie jaar later komt hij nog steeds.
Ook bij hem is de proof of the pudding in the eating.
Toen ik hem een keer vroeg of hij nog wel hoofdpijn had in het weekend, keek hij me zoals Baantjer zou zeggen schuins aan, maar ik begreep deze blik niet en vroeg hem nader uitleg.
"Nou, dat weet je toch, ik doe..."en nu was hij het die magische bewegingen rond zijn eigen hoofd maakte.
 Dat begreep ik nog steeds niet.
 "Zuchtend zei hij toen:
Aha, dus zo zat het en ik  herinnerde hem fijntjes aan zijn eerste komst.
Dat was hij spontaan vergeten. Sterker nog, hij had zelfs iemand die ook hoofdpijn had aangeraden om op die punten te drukken en bij haar had het ook geholpen.
Straks wordt hij als voormalig eerbaar burger met pek en veren op een treinrails het dorp uitgegooid.
Een andere client zat als versteend op de stoel en hield zelfs de zitting vast. Hij keek mij strak aan, vrijwel zonder te knipperen, dacht zeker ook dat ik opeens zou gaan zweven als hij even niet oplette. Hoe komen ze toch aan die gedachten en vooroordelen? Waar halen ze die vandaan?
Wat ik dan ook helemaal niet meer begrijp:  waarom komen ze dan toch nog naar me toe?
Deze angstige heer was een beroeps majoor uit het leger. En wel heel ver van huis.
En ook nog helemaal ondersteboven toen bleek dat de behandeling geholpen had.
Om hetzeker te weten had hij het zijn dokter laten onderzoeken. Heel goed overigens om contact met je huisarts te hebben voordat je met een bepaalde klacht ergens naar toe gaat, maar ook naderhand, om te laten weten hoe je het ervaren hebt. Het zou goed zijn als ook de artsen niet meer zo vol vooroordelen ten opzichte van ons zijn. Niet langer minzaam lachend denken dat het allemaal inbeelding is, en dat wij  geen dansende derwisjes zijn, maar wel degelijke een goede beroepsopleiding hebben genoten en,uitzonderingen altijd daargelaten, heus wel weten wat we doen en wat onze grenzen zijn.
Overigens komen bij mij in de praktijk meer mannelijke dan vrouwelijke cliënten, dit in tegenstelling tot de overtuiging dat bij zo'n "alternatieve"praktijk vooral in blauw organza gehulde en naar wierook geurende dames met stenen op hun voorhoofd naar binnen zweven . Dit heb ik niet bedacht,  het wordt soms nog gezegd ook.
Weliswaar als grapje, maar is het wel een grap? En voor wie is het leuk?
Laatst belde iemand die ik al jaren ken en hij  mij ook en hij had nu zo veel last dat het toch maar een keer gewaagd werd om mij een keer te proberen, die en die en die en die hadden het al eerder gedurfd.
En die leven ook nog steeds, werd er niet achter gezegd, maar klonk wel zo door.
Dat geeft voor mij wel een rare start. Moet ik me nu gaan waarmaken en bewijzen dat ik heus wel weet wat ik doe?
Dat weet ik allang.