Het verdwenen land MU en de vooroordelen 1

Het verdwenen land Mu is geen doorsnee praktijk net zo min als ik een doorsnee therapeut ben.
Hier komen ook een heleboel niet doorsnee mensen. Die vaak wel weer op elkaar lijken, het zouden zo inwoners van het verdwenen land MU kunnen zijn.

Maar net zoals bij Harry Potter zijn er ook een heleboel "gewone" mensen.
Die het krantenartikel ooit gelezen hebben, bewaard en toen pijn in hun rug kregen en zich aanmeldden als cliënt.
En dan geen toverhuisje (zoals een klein meisje het noemde) verwachten maar een keurige witte praktijkruimte met een keurige therapeut met bril en jasschort. 

Zoals die grote meneer die nog staande in de deuropening al zei: "Waarom haal je dit niet allemaal weg?"
En wees hierbij naar, volgens mij, de hele praktijk! Nou zeg.
Tijdens de behandeling ging deze meneer ook  niet lekker liggen, maar bleef moeizaam over zijn schouder naar mij kijken.
Kennelijk zag hij mij in staat om merkwaardige rituele tekens boven zijn ontblootte rug te gaan maken.
Zodra ik ook maar één drukpunt beroerde vreesde hij al het ergste en verbood mij dan ook bars om dat te doen:"Alleen masseren en met olie"! "
Vanzelfsprekend werkte deze behandeling niet echt dat je zegt heerlijk ontspannend, noch voor hem, noch voor mij.

Nu, drie jaar later komt hij nog steeds.
Ook bij hem is de proof of the pudding in the eating.
Toen ik hem een keer vroeg of hij nog wel hoofdpijn had in het weekend, keek hij me zoals Baantjer zou zeggen schuins aan, maar ik begreep deze blik niet en vroeg hem nader uitleg.
"Nou, dat weet je toch, ik doe..."en nu was hij het die magische bewegingen rond zijn eigen hoofd maakte.
 Dat begreep ik nog steeds niet.
 "Zuchtend zei hij toen:
Aha, dus zo zat het en ik  herinnerde hem fijntjes aan zijn eerste komst.
Dat was hij spontaan vergeten. Sterker nog, hij had zelfs iemand die ook hoofdpijn had aangeraden om op die punten te drukken en bij haar had het ook geholpen.
Straks wordt hij als voormalig eerbaar burger met pek en veren op een treinrails het dorp uitgegooid.
Een andere client zat als versteend op de stoel en hield zelfs de zitting vast. Hij keek mij strak aan, vrijwel zonder te knipperen, dacht zeker ook dat ik opeens zou gaan zweven als hij even niet oplette. Hoe komen ze toch aan die gedachten en vooroordelen? Waar halen ze die vandaan?
Wat ik dan ook helemaal niet meer begrijp:  waarom komen ze dan toch nog naar me toe?
Deze angstige heer was een beroeps majoor uit het leger. En wel heel ver van huis.
En ook nog helemaal ondersteboven toen bleek dat de behandeling geholpen had.
Om hetzeker te weten had hij het zijn dokter laten onderzoeken. Heel goed overigens om contact met je huisarts te hebben voordat je met een bepaalde klacht ergens naar toe gaat, maar ook naderhand, om te laten weten hoe je het ervaren hebt. Het zou goed zijn als ook de artsen niet meer zo vol vooroordelen ten opzichte van ons zijn. Niet langer minzaam lachend denken dat het allemaal inbeelding is, en dat wij  geen dansende derwisjes zijn, maar wel degelijke een goede beroepsopleiding hebben genoten en,uitzonderingen altijd daargelaten, heus wel weten wat we doen en wat onze grenzen zijn.
Overigens komen bij mij in de praktijk meer mannelijke dan vrouwelijke cliënten, dit in tegenstelling tot de overtuiging dat bij zo'n "alternatieve"praktijk vooral in blauw organza gehulde en naar wierook geurende dames met stenen op hun voorhoofd naar binnen zweven . Dit heb ik niet bedacht,  het wordt soms nog gezegd ook.
Weliswaar als grapje, maar is het wel een grap? En voor wie is het leuk?
Laatst belde iemand die ik al jaren ken en hij  mij ook en hij had nu zo veel last dat het toch maar een keer gewaagd werd om mij een keer te proberen, die en die en die en die hadden het al eerder gedurfd.
En die leven ook nog steeds, werd er niet achter gezegd, maar klonk wel zo door.
Dat geeft voor mij wel een rare start. Moet ik me nu gaan waarmaken en bewijzen dat ik heus wel weet wat ik doe?
Dat weet ik allang.