het verdwenen land MU

het verdwenen land MU
het verdwenen land MU in de sneeuw

zaterdag 29 januari 2011

St. Therapeut 2

Ach ja, soms voel ik me geweldig en de beste van de hele wereld,.
Jammer genoeg heb ik die gedachte niet vaak. Ik ben niet iemand die blaakt van zelf vertrouwen, zie meer de dingen die niet goed lukken dan de successen.
Als er iets mis gaat voel ik me heel lang heel rot. Dat is misschien wel een goede straf, ik heb er veel langer last van dan wie dan ook.
In de loop der jaren ben ik wel meer zeker van mijn zaak geworden. Ik weet wat ik kan en ik weet ook wat ik doe en wat ik doen moet. En als het effect dan nog groter is dan ik verwachtte, zweef ik gezellig terug naar huis, met rode wangen en tintelend van de adrenaline. Ik kan dan de hele wereld aan.

Maar om weer terug op aarde te kunnen komen een aantal sukkelige voorvallen die ik ook veroorzaak
  • Een telefonische afspraak noteren om niet te vergeten. Heel goed, jammer dat ik niet de naam en telefoon nummer opschrijf , maar een week later zie dat ik alleen OKÉ heb opgeschreven en ook nog een beetje scheef zodat het niet duidelijk is of die afspraak het om 10, 1030, 11:0., 11;30 12:00 is. en het zou ook dinsdag of donderdag kunnen zijn want dat kon ik niet goed horen.
  • Blijkbaar heb ik te veel op mijn hoofd en geheugen vertrouwd, twee clienten komen achter elkaar binnen. Wat doe je dan? Niet net doen of je er niet bent.
  • Misverstand. Opeens veel sneeuw, tweehonderd meter pad bedekt met een halve meter betekent een onbereikbare praktijk. Ik kan er zelf niet uit, dus clienten kunnen niet komen met de auto. Dus heb ik vrij. Helaas ben ik even vergeten dat een client ook kan komen lopen. En gaat zitten bevriezen in de koude gang bij de gesloten praktijk om op mij te wachten. Oh, wat voel ik me schuldig. En hoe kan ik het goedmaken en duidelijk maken dat ik echt niet altijd zo ben.
  • Komt iemand voor een lekker hotstone massage. Kost veel voorbereiding, de aubain marie pan moet voorverwarmd, de stenen ook, de olie ook en dan pas komt de cliënt. Halverwege de massage hoor ik een knal. Niets laten merken gewoon doorgaan, rustig blijven. Misschien de kachel, de schoorsteen, iets naar beneden gevallen? De stenen lijken niet heet genoeg te worden, thermostaat omhoog, onrust. Na afloop zegt de cliënt dat ze had verwacht dat het veel warmer zou zijn. Als ze weg is ontdek ik dat ik geen water in de dubbele bak heb gedaan, zodat de beveiliging er uit knalde. Hum. (heb het wel gratis overgedaan overigens, want zo ben ik ook wel weer)
Genoeg voor dit keer, er komen nog gelegenheden genoeg om te laten zien dat ik niet perfect ben.

zaterdag 22 januari 2011

massages to remember

Nog voordat ik klaar was met mijn opleiding moest ik toch al masseren om te oefenen.
Helemaal in het begin stond mijn massagetafel bij gebrek aan ruimte in de keuken. Niet echt privé maar het had ook wel zijn voordelen.
Zo maakten de katten en het kind dankbaar gebruik van de goede energie die er opgewekt werd. Naderhand bleven ze nog lang op de bank liggen nagenieten.
Diezelfde katten speelden toen ook vaak nog een rol bij de behandeling. Nu kan het niet meer omdat de praktijk aan de eisen van de vereniging moet voldoen en dieren zijn dan niet toegestaan. Een vanzelfsprekende regel maar toch...
Er kwam een klein meisje, ik noem het vlinder types; ze kunnen niet goed voor zich zelf op komen en hebben de neiging hun plek af te staan aan ieder die er aanspraak op maakt. Lawaai en ruzies kunnen ze niet goed verdragen. Ze zijn te vriendelijk en te aardig en cijferen zich zelf zo erg weg dat ze in werkelijkheid ook haast verdwijnen. Stoppen met eten en drinken en nemen zodoende ook echt steeds minder plek in.
Dit meisje vertoonde al veel van die tekens. Verontrustend.
Ze kwam met haar moeder en had er wel zin in. Een klein dun meisje op een grote tafel. Als ik twee keer streek zat ik zowat al aan de voorkant. Direct nadat ik begonnen was sprong Tijger, kinds kat,  op haar benen en wiebelde ritmisch mee met de strijkingen. Het meisje vond het prettig dus ik liet haar zijn.
Het meisje vond het masseren ook prettg. Langzame streken maakten dat het glob gevoel ontstond (globben noem ik het moment dat de energie van de masseur met die van de gemasseerde samenvloeit en er een soort zuiging is, net of de handen en de huid aan elkaar plakken). 
Het is een mooi moment wanneer dit bereikt wordt want dan is alles volledig, het vertrouwen, het gevoel en de energie.
De kat en het kind raakten in een soort sluimer met zachte snurk geluidjes.
Na afloop mocht ze uitrusten op de bank onder een dekentje. De kat ging er gezellig bij liggen. De moeders praatten en dronken koffie.
Het meisje dronk liever niets. Dit was ook niet zo goed. Gelukkig had ik hele mooie turkse theeglaasje met glitter en glim en ik sprak met haar af, dat wanneer ze elke dag zo'n glaasje met water zou drinken ze het glaasje mocht houden.
En dit werkte vertelde de moeder me later.
De massages die volgden verliepen ieder keer volgens het zelfde patroon. Zodra ze op de tafel lag, sprong de kat op haar benen en hield haar ook na afloop gezelschap onder het dekentje op de bank met de droppot en de donald duck.
En toen werd de kat overreden.
Wij natuurlijk verdrietig maar het meisje ook toen ze weer kwam.
Het doorbrak ook de magie van de massage.
Echter niet voor lang, want voordat ik het door had lag opeens de dikke Robbie op haar benen mee te deinen met de bewegingen. En hij lag al op de bank voordat zij zover was.
Zou dit nou toeval zijn?

Een oude mevrouw van 81 kwam omdat ze zich vertild had aan de boodschappen tas.
Nooit getrouwd en nu al jaren alleen was dit weer voor het eerst dat ze aangeraakt werd.
Toen ze wegging zat Robbie in het keuken raam. Ze aaide hem een hele tijd.
De keer er op vroeg ze direct bij het begin al of ze straks de kat ook nog even mocht aaien.
Robbie zat gelukkig al te wachten.
Ik gaf haar een stoel en ging verder met de volgende cliënt.


vrijdag 14 januari 2011

St. Therapeut

Ondanks wat vele mensen denken en soms zeggen, de therapeut is geen heilige.
Soms is hij/zij, echt waar, bijna een gewoon mens, net zo knullig en onbenullig al andere gewone mensen.
In ieder geval, ik ben wel zo.
Soms verbaas ik mijn cliënten zelfs door toe te geven dat ik niet alles weet en kan en zelf ook regelmatig een therapeut raadpleeg want ik ben natuurlijk niet mijn eigen cliënt.

En ik doe ook wel eens heel dom. Sorry, het kost me zelfs niet eens veel moeite.
Een paar voorbeelden.

Het is koud en ik leg de handdoek op de kachel.
De cliënt kleedt zich uit terwijl ik maak het flesje olie klaarmaak, speciaal op haar afgestemd, kies ik de etherische olie, goed voor de klacht, werkend op lichaam en geest, en de geur is speciaal voor het limbisch systeem, waar alle oer gevoelens zijn opgeslagen.
Deze geur bereikt dat systeem helaas nooit meer in zuivere vorm, helaas, want niet wordt de praktijk in dikke wolken gehuld en verdwijnt mijn cliënt in een soort nevel, ook de stank van verbrand katoen overheerst alle andere (heerlijke) geuren.
Het lukt me helaas niet om net doen alsof dit er toch echt bij hoort.

Weer is het heel koud. Het kleine kacheltje help ik door er een pan water op te laten koken, zodat er meer warmte afgegeven kan worden.
Als de massage bijna klaar is leg ik de sokken of het hemd op de pan, zodat die lekker warm zijn bij het aankleden. Een aardig klein gebaar, zelf bedacht en meestal op prijs gesteld.
Behalve als ik het niet goed op het deksel leg, maar in de pan zelf.
En ze natte sokken of een nat hemd hebben.
Kan ik weer niet alsof dat het er bij hoort.

Op een dag was ik aan het masseren.
Deze cliënt komt al tijden bij mij en kan zich zo langzamerhand heel goed ontspannen. Gaat diep ademen en zakt dan in een diepe rust.
Maar dit keer voelt het anders dan de andere keren. 
Mijn eigen rust is weg en halverwege denk ik: nu ligt deze cliënt wel erg stil. Stel je voor, wat als  .....?
Ik moet er in mijn hoofd zelfs om lachen, wat een bizarre gedachte, leuk om later aan mijn vriendin te vertellen.
Maar wat als de cliënt echt.....? Het kan toch, je leest het wel eens, dat iemand onverwacht....

Ik probeer zonder dat de client het merkt heel dicht bij het hoofd te komen om te kijken en te voelen of er nog een ademhaling is.
Stoot hierbij helaas keihard tegen de tafel en de cliënt schrikt op.
"Sorry" zeg ik wel, maar niet dat ik dacht dat de cliënt helaas tijdens de behandeling was overleden.


Wordt vast en zeker regelmatig vervolgd..

vrijdag 7 januari 2011

Het verdwenen land MU en de vooroordelen 1

Het verdwenen land Mu is geen doorsnee praktijk net zo min als ik een doorsnee therapeut ben.
Hier komen ook een heleboel niet doorsnee mensen. Die vaak wel weer op elkaar lijken, het zouden zo inwoners van het verdwenen land MU kunnen zijn.

Maar net zoals bij Harry Potter zijn er ook een heleboel "gewone" mensen.
Die het krantenartikel ooit gelezen hebben, bewaard en toen pijn in hun rug kregen en zich aanmeldden als cliënt.
En dan geen toverhuisje (zoals een klein meisje het noemde) verwachten maar een keurige witte praktijkruimte met een keurige therapeut met bril en jasschort. 

Zoals die grote meneer die nog staande in de deuropening al zei: "Waarom haal je dit niet allemaal weg?"
En wees hierbij naar, volgens mij, de hele praktijk! Nou zeg.
Tijdens de behandeling ging deze meneer ook  niet lekker liggen, maar bleef moeizaam over zijn schouder naar mij kijken.
Kennelijk zag hij mij in staat om merkwaardige rituele tekens boven zijn ontblootte rug te gaan maken.
Zodra ik ook maar één drukpunt beroerde vreesde hij al het ergste en verbood mij dan ook bars om dat te doen:"Alleen masseren en met olie"! "
Vanzelfsprekend werkte deze behandeling niet echt dat je zegt heerlijk ontspannend, noch voor hem, noch voor mij.

Nu, drie jaar later komt hij nog steeds.
Ook bij hem is de proof of the pudding in the eating.
Toen ik hem een keer vroeg of hij nog wel hoofdpijn had in het weekend, keek hij me zoals Baantjer zou zeggen schuins aan, maar ik begreep deze blik niet en vroeg hem nader uitleg.
"Nou, dat weet je toch, ik doe..."en nu was hij het die magische bewegingen rond zijn eigen hoofd maakte.
 Dat begreep ik nog steeds niet.
 "Zuchtend zei hij toen:
Aha, dus zo zat het en ik  herinnerde hem fijntjes aan zijn eerste komst.
Dat was hij spontaan vergeten. Sterker nog, hij had zelfs iemand die ook hoofdpijn had aangeraden om op die punten te drukken en bij haar had het ook geholpen.
Straks wordt hij als voormalig eerbaar burger met pek en veren op een treinrails het dorp uitgegooid.
Een andere client zat als versteend op de stoel en hield zelfs de zitting vast. Hij keek mij strak aan, vrijwel zonder te knipperen, dacht zeker ook dat ik opeens zou gaan zweven als hij even niet oplette. Hoe komen ze toch aan die gedachten en vooroordelen? Waar halen ze die vandaan?
Wat ik dan ook helemaal niet meer begrijp:  waarom komen ze dan toch nog naar me toe?
Deze angstige heer was een beroeps majoor uit het leger. En wel heel ver van huis.
En ook nog helemaal ondersteboven toen bleek dat de behandeling geholpen had.
Om hetzeker te weten had hij het zijn dokter laten onderzoeken. Heel goed overigens om contact met je huisarts te hebben voordat je met een bepaalde klacht ergens naar toe gaat, maar ook naderhand, om te laten weten hoe je het ervaren hebt. Het zou goed zijn als ook de artsen niet meer zo vol vooroordelen ten opzichte van ons zijn. Niet langer minzaam lachend denken dat het allemaal inbeelding is, en dat wij  geen dansende derwisjes zijn, maar wel degelijke een goede beroepsopleiding hebben genoten en,uitzonderingen altijd daargelaten, heus wel weten wat we doen en wat onze grenzen zijn.
Overigens komen bij mij in de praktijk meer mannelijke dan vrouwelijke cliënten, dit in tegenstelling tot de overtuiging dat bij zo'n "alternatieve"praktijk vooral in blauw organza gehulde en naar wierook geurende dames met stenen op hun voorhoofd naar binnen zweven . Dit heb ik niet bedacht,  het wordt soms nog gezegd ook.
Weliswaar als grapje, maar is het wel een grap? En voor wie is het leuk?
Laatst belde iemand die ik al jaren ken en hij  mij ook en hij had nu zo veel last dat het toch maar een keer gewaagd werd om mij een keer te proberen, die en die en die en die hadden het al eerder gedurfd.
En die leven ook nog steeds, werd er niet achter gezegd, maar klonk wel zo door.
Dat geeft voor mij wel een rare start. Moet ik me nu gaan waarmaken en bewijzen dat ik heus wel weet wat ik doe?
Dat weet ik allang.