Tijdens de opleiding werd wel eens gevraagd, waarom we nou therapeut wilde worden. Die vraag was soms moeilijk te beantwoorden volgens de wetten en verwachtingen van de docent. Voor ons zelf wisten we het meestal wel, maar dat was dan te simpel.
Voor mij zijn het nu nog steeds de wonderen die af en toe gebeuren, of de gratis goudkorreltjes die ik krijg zonder dat ik er om vroeg.
Hieronder een van die goudkorreltjes.
Gekregen van een client die zo burned out was dat hij nauwelijks meer kon praten, als een telganger liep en niet wist dat het ooit weer beter zou gaan. Na een drietal behandelingen waarbij hij door zijn vrouw gebracht moest worden omdat hij zelf niet kon autorijden, kwam hij die avond voor het eerst alleen.
Wat een verandering had er plaats gehad.
Hij keek weer naar buiten en lachte en kon praten en voelde zich ook goed. Hij had nu ook het vertrouwen dat hij wel ging genezen. Hij had er zelf ook hard aan getrokken, alle opdrachten die de dokter, de psycholoog en ik hem hadden gegeven opgevolgd en uitgevoerd. Hij schaamde zich ook niet meer om onder werktijd op straat te lopen, iedereen wist nu wel hoe ziek hij was.
Hij had het nog wel heel rot dat hij het zo moeilijk voor zijn vrouw en kinderen maakte, dat hij niet steeds een leuke lieve en attente vader kon zijn, terwijl hij dat zo graag wilde. Te vaak kortaf was omdat hij niet meer kon, terwijl ze dat niet verdienden.
Ik vroeg hem hoe het met hem en zijn zoontje van 4 ging. Dat jongetje was ook wel eens bij mij geweest. Het is een heel lief gul ventje, ook een speciaal kind, die alles weggeeft. Op school echter kreeg hij steeds op zijn kop omdat hij niet goed stil kon zitten en te druk was. Op veel scholen is nog steeds geen plaats voor aardige kinderen, want het moeten is belangrijker.
De man vertelde me dat hij het moeilijk vind om naar de ouderavonden te gaan, hij doet het wel voor zijn kinderen, maar kan er niet tegen dat de juffen negatief over ze praten, " dan wil ik ze wel over de tafel trekken".
De juf had gezegd dat zijn spreken achteruit ging.
"Dat kan niet" had hij gezegd, "een kind gaat vooruit". "Nee hoor, zei ze, kijk maar naar de statistieken en zie.. de lijn is dalend".
"Nou dat kan niet dat is onmogelijk een kind kan niet achteruit gaan met praten".
"Ja wel, en deze statistieken zijn het bewijs".
Echter bleek later dat ze de berekeningen hadden bijgesteld. zodat alle resultaten lager uit kwamen. Wie heeft er nu gelijk?
Helaas, de juf vond "het spijt me, inderdaad u heeft gelijk" een te moeilijke zin.
Ik vroeg hem of hij al wat met mijn opdracht van de vorige keer had gedaan, namelijk dat hij met zijn zoontje moest gaan wandelen. Volgens mij zou ze daar allebei beter van worden.
Hij keek op en vertelde me haast stralend het volgende verhaal:
Die week had hij wat op het land moeten wegbrengen en vroeg zijn zoon of die zin had om mee te gaan. Het schemerde al en verder liep er niemand nog buiten.
Ze liepen op een stuk land waar het kind nog nooit geweest was.
“Ben je bang papp"?' vroeg hij zijn vader:
“Nou ik vind het hier wel wat spannend, antwoordde de vader. Toen voelde hij het handje van zijn zoon in zijn hand. "Houd mij maar vast, ik let wel op je". En ze liepen hand in hand verder, de zoon van vier en net een meter, en de vader van 35 van haast twee meter
Even later vroeg het kind: "Zijn hier ook gevaarlijke dieren?"
"Nee", zei de vader, "volgens mij niet".
"Nou, als ze er zijn, hoef jij niet bang te zijn hoor, dan jaag ik ze allemaal de sloot in".
"Nou voel ik me wel heel veilig met jou" zei de vader.
"Ja" zei het kind, "dat moet ook, ik moet voor je zorgen, want pappa is ziek".
En toen had ik tranen in mijn ogen.
"Sorry", zei ik tegen de cliënt,
"Geeft niet hoor", zei hij, "dat is juist goed".
