het kerstverhaal deel 1

Vandaag vertel ik jullie een waar gebeurd kerstverhaal, dat zich een paar jaar geleden afspeelde.

Het heeft wel wat inleiding nodig, dus ga er voor zitten met een kop chocolade of glühwein, het is er koud genoeg voor.

Wij hebben een aantal poezen maar geen katten luikje, in plaats daarvan het keuken raam altijd open, zodat ze vrij in en uit kunnen gaan. Nadeel is dat zo ook vreemde katten binnen kunnen komen. Sommige hebben de pech dat we ze stom vinden en die worden er luid roepend snel weer uit gegooid, echter een poes lukte het om regelmatig binnen te komen, alles op te eten en na een tijdje zelfs op de bank te overnachten, lees wonen. Ze kreeg de toen toepasselijke naam Contador.

Een mooie cyperse poes die totaal haar eigen gang ging, niet bang voor ons was maar ook geen gezellig schootkat wilde worden, ze reageerde wel op haar eigen naam, dus was duidelijk gesteld op ons. Ze bepaalde zelf hoe lang ze bleef, wanneer het genoeg was sprong ze weer naar buiten. Regelmatig zagen we haar lopen langs de weg of door het mais veld.

Regelmatig hoorden we dat ze ook bij anderen een logeer adres had. En een bijpassende (andere) naam waar zo ook op reageerde.

Toen opeens bleef ze een lange tijd weg. Dood?

In september zag de zoon opeens een poes met drie jongen in de houtwal bij de weg.

Contador was moeder geworden van twee rooie en één cyperse lookalike herself.

Wij gaven hen het deksel van de kattenbak als overkapping en voerden ze wat bij.
Na een tijdje begon het moederschap Contador blijkbaar te vervelen en kwam ze weer bij ons eten en op de bank uitrusten.
Soms bleef ze wel heel lang en maakten wij ons zorgen over de kleintjes, vlak bij de weg, in het donker alleen en hongerig.
En toen waren de rooie katjes weg. Ik durfde niet te zoeken, bang dat ik ze geplet langs de weg zou vinden.

Op 21 december in de ochtend liep ik buiten en zag Contador luidkeels mauwend aankomen. Ze praatte altijd tegen ons, leek wat dat betreft ook op Nuno, dus we hadden al bedacht dat ze vermoedelijk ooit uit het zelfde nest gekomen was.
Ze sprong door het raam en toen zagen we nog iets blèren. Het was het cyperse katje die achter haar aan wilde. Het lukte me haar te pakken en ik zette haar op de vensterbank. Zelf ging ik via de deur naar binnen.
Daar zat Contador al breeduit het voer op te eten en het katje dat doodsbang zat te mauwen keurde ze geen blik waardig. Daarna gaf Moeder Contador haar kind een lel en sprong voldaan het raam uit, haar kind in de herberg achterlatend.
Ze was niet moeders mooiste, een soort rare rat, kort pootjes, korte staart en een grote kop.
En heel erg koud. Met rare gekringelde ogen, ik vreesde het ergste.
Ik maakte zo'n gelkussen warm in de magnetron, doek er om heen en poes erop.
En maar lief praten en aaien. Dit werd al snel overgenomen door Soula, (de andere gevonden poes waarvan ik dacht dat het een kind van Contador was die echter bij de gelukkige hereniging elkaar helemaal niet bleken te kennen, maar wel gezellig was blijven wonen) die het nieuwe poesje begon te likken en er naast ging liggen om het warm te houden. Nog koninging SISSIE achtig zo vlak voor kers, ze deed zelfs haar poot om de kat heen. Alleen Lassie ontbrak nog. en de blij lachende familie er om heen en dan de aftiteling.

De volgende dag heb ik het poesje ontwormd. Daarna begon ze te spugen en er kwam ongeveer een maal spaghetti uit. Walgelijk, maar duidelijk hoog tijd. meer worm dan poes.

Maar ze kon niet blijven, vier katten waren nu wel genoeg zei ik streng tegen de zoon die het helemaal met me eens was.
Ik gaf jaar ook geen naam, dat mochten de nieuwe baasjes doen, heb her en der gevraagd en gesmeekt.

Ons kerstkindje heet nu Sjuultje, afgeleid van Yule, de winterwende, 21 december.
En het is het liefste poesje dat we ooit gehad hebben. En ze houdt alleen van ons!
wordt vervolgd