Er kwam een keer een meisje dat hopeloos verward geraakt was in het leven.
Aan de telefoon klonk ze als een volwassen vrouw die duidelijk wist wat ze wilde, dat bleek in werkelijkheid volkomen het tegendeel. Ze was zo kwetsbaar dat ze zich zelf allerlei beperkingen opgelegd had. In haar hoofd vond telkens een scheiding plaats tussen wat ze vond en wat ze dacht te moeten vinden.
Ze keurde alles en iedereen af, te beginnen bij zichzelf.
Ze stond zich zelf niet toe om iets leuk te vinden, want dat zou arrogant zijn. Maar omdat ze stiekem wel een aantal dingen van zichzelf goed vond strafte ze zich zelf, want je mocht niet arrogant zijn.
De buitenwereld begon bij haar buitendeur en was zeer bedreigend. Wanneer iemand naar haar keek, dacht hij vast dat ze stom en gek was. Dus ze fietste telkens zo hard mogelijk naar huis om alle blikken achter zich te kunnen laten zonder dat ze haar echt wat konden doen.
Haar hoofd bepaalde alles, er was nauwlijkes contact met de rest van haar wezen, haar lijf en haar gevoel.
Toen ze kwam zat ze onder de medicijnen, hoeveel ze moest slinken wist ze niet precies, de arts had gezegd net zoveel tot ze buikpijn kreeg. Nooit handig maar zeker niet bij dit soort mensen. Die gaan dan bedenken bij buikpijn of dit zou zijn wat de arts bedoelde of moet het nog erger.
Haar gedrag was zodanig dat ik me afvroeg of ik wel tijd genoeg zou hebben en krijgen.
Wat vaak zakt iemand na de eerste behandeling(en) eerst nog dieper in de donkere put.
En dat zou bij haar te diep zijn.
Omdat ze vaak vanuit een opwelling tot gedrag kwam, sprak ik met haar een aantal remmen af.
Wetend dat ze heel eerlijk zou zijn en zich ook aan haar belofte zou houden.
En ik vroeg haar naar een ander dokter te gaan voor een betere en juist medicatie.
Gelukkig deed ze dit,
Daar werd vastgesteld dat ze ongeveer 10 persoonlijheidsstoornissen had. Wel wat veel, en waar dan te beginnen?
Gewoon maar met hele kleine stapjes, met voorzichtig de voeding te veranderen, met haar te leren voelen, met haar zich zelf te durven waarderen. Met haar te helpen anderen te begrijpen. En er af en toe samen heel hard om te lachen. Want dat is net zo hard nodig.
En nu een jaar later ben ik trots op haar.
Met af en toe paniek en help (ook bij mij) is ze haast een "normaal" mens geworden, van een angstig beschadigd en kwetsbaar meisje is ze nu een volwassen vrouw.
Die straks op zich zelf kan wonen.
Aan de telefoon klonk ze als een volwassen vrouw die duidelijk wist wat ze wilde, dat bleek in werkelijkheid volkomen het tegendeel. Ze was zo kwetsbaar dat ze zich zelf allerlei beperkingen opgelegd had. In haar hoofd vond telkens een scheiding plaats tussen wat ze vond en wat ze dacht te moeten vinden.
Ze keurde alles en iedereen af, te beginnen bij zichzelf.
Ze stond zich zelf niet toe om iets leuk te vinden, want dat zou arrogant zijn. Maar omdat ze stiekem wel een aantal dingen van zichzelf goed vond strafte ze zich zelf, want je mocht niet arrogant zijn.
De buitenwereld begon bij haar buitendeur en was zeer bedreigend. Wanneer iemand naar haar keek, dacht hij vast dat ze stom en gek was. Dus ze fietste telkens zo hard mogelijk naar huis om alle blikken achter zich te kunnen laten zonder dat ze haar echt wat konden doen.
Haar hoofd bepaalde alles, er was nauwlijkes contact met de rest van haar wezen, haar lijf en haar gevoel.
Een soort koppoter was ze die niet in staat was om gevoelens te voelen, laat staan ze te begrijpen. Niet die van anderen en niet die van haar zelf.
Een buitenstaander was ze en vond ze. Voor verwantschap ging ze naar sites waar allemaal andere buitenstaanders vertelden wat ze allemaal deden om aandacht te vragen. En waar ze elkaar af keurden wanneer hun gedrag niet ernstig genoeg was, dan waren het aanstellers en om aandacht vragers. En dan gingen ze bewijzen dat zij dat niet waren dus deden ze nog ergere dingen met zich zelf.
Zij deed dag ook. Om zich zelf te straffen. Of om te voelen?Toen ze kwam zat ze onder de medicijnen, hoeveel ze moest slinken wist ze niet precies, de arts had gezegd net zoveel tot ze buikpijn kreeg. Nooit handig maar zeker niet bij dit soort mensen. Die gaan dan bedenken bij buikpijn of dit zou zijn wat de arts bedoelde of moet het nog erger.
Haar gedrag was zodanig dat ik me afvroeg of ik wel tijd genoeg zou hebben en krijgen.
Wat vaak zakt iemand na de eerste behandeling(en) eerst nog dieper in de donkere put.
En dat zou bij haar te diep zijn.
Omdat ze vaak vanuit een opwelling tot gedrag kwam, sprak ik met haar een aantal remmen af.
Wetend dat ze heel eerlijk zou zijn en zich ook aan haar belofte zou houden.
En ik vroeg haar naar een ander dokter te gaan voor een betere en juist medicatie.
Gelukkig deed ze dit,
Daar werd vastgesteld dat ze ongeveer 10 persoonlijheidsstoornissen had. Wel wat veel, en waar dan te beginnen?
Gewoon maar met hele kleine stapjes, met voorzichtig de voeding te veranderen, met haar te leren voelen, met haar zich zelf te durven waarderen. Met haar te helpen anderen te begrijpen. En er af en toe samen heel hard om te lachen. Want dat is net zo hard nodig.
En nu een jaar later ben ik trots op haar.
Met af en toe paniek en help (ook bij mij) is ze haast een "normaal" mens geworden, van een angstig beschadigd en kwetsbaar meisje is ze nu een volwassen vrouw.
Die straks op zich zelf kan wonen.
