Ik was nog niet klaar met mijn web log van vandaag, maar deze foto wilde niet upgeload worden, waarom weet ik niet, misschien mag je er maar 1 per keer.en aangezien mijn ascendant weegschaal is kan ik niet kiezen, dus maak ik twee pagina';s. Dit is de toen nog verloofde uit thailand met haar konijnensloffen, de poes vermoedde dat ze wel leefden. we zitten binnen met de kachel op 24 graden, maar dat is voor haar nog steeds reden genoeg om haar ski jack met legging en broek en 3 paar sokken plus die pantoffels aan te hebben.Hopelijk heeft ze toch leuke herinneringen aan deze kerst en niet alleen dat het koud was.Mijn bedoeling is om in ieder geval elke week een pagina te schrijven over het wel en wee van de praktijk, dit heeft er niet echt veel mee te maken, de verbindende factor is de sneeuw. De sneeuw die ook weer effect heeft op de mensen. Het schelle licht, de koude, niet naar buiten kunnen, gladde wegen en geen terrasjes meer buiten. De een vindt het gezellig om zo binnen te moeten zitten, maar kaarsjes en yogi thee die zo lekker ruikt, omdat je er toch niet uit kan mag je opeens de hele dag niets doen en kolonisten van catan doen, ondanks dat het gewoon dinsdag is. Een ander wordt wanhopig van het afgescheiden zijn van het gewone daagse leven, kan niet tegen die eenzaamheid, wil naar buiten mensen ontmoeten. gaan verkrampt lopen en krijgen spierpijn. Toen mijn zoon nog klein was had hij nog nooit sneeuw gezien. Op een nacht toen hij al vanaf zeven uur in bed lag, begon het te sneeuwen. Het was een lichte nacht en de kale maisvelden blonken haast in het maanlicht. Ondanks dat het toen al na middernacht was heb ik hem wakker gemaakt. Kom, je moet dikke kleren aan want we gaan naar buiten. Verward en slaperig begreep hij er niets van maar het was blijkbaar wel leuk spannend en niet eng.
De poezen gingen van schrik mee op stap en daar liepen we, hij tot zijn knieen in de witte koude sneeuw dat zacht voelde en stil klonk. We zijn gaan liggen en hebben de zgn snowangels gemaakt. de poezen op onze buik als even warme voetjes plaats. Daarna zijn we sporen gaan maken naar de deuren van de buurthuizen en in dezelfde passen terug gelopen, zodat zij zich allemaal de volgende ochtend zouden af vragen waar deze onbekende bezoekers (lees boeven) zouden zijn gebleven. Het was koud en geweldig en midden in de nacht gingen we toen nog warme chocolade drinken. Een echt avontuur.
Er nog vol van en ook wel trots dat ik zo'n leuke moeder was vertelde ik dit de volgende dag op mijn werk. Met afgrijzen luisterden ze, 'mijn vrouw zou me voor gek verklaren, 'mijn kinderen zien me aan komen. Jij spoort echt niet!!Jij bent echt gek!"
Slechts een collega snapte het en was zelfs een beetje jaloers.
Gelukkig snapte mijn zoon het wel, hij vond en vindt het net zo leuk als ik. De volgende morgen overigens was de sneeuw helemaal weg
Dus beste lezertjes wat leren wij hieruit? stel de leuke dingen niet uit. Doe ze gelijk!
