Komt een klein jongetje in de praktijk, hij is pas vier en lijkt adhd achtig.
De moeder komt mee natuurlijk en is moe, ook natuurlijk.
Hij eet al zoetstoffen kleurstoffen vrij, mag een heleboel ander eten ook niet, zij doet heel erg haar best om hem zo goed mogelijk te begeleiden, maar ja, het is zo moeilijk om dag in dag uit steeds maar te begrijpen en te laten en je best te doen en rekening te houden met en het uit te leggen aan.
Na de behandeling begint hij heel hoog en hard te schreeuwen.
Blijkbaar is de verandering in zijn hoofd en lijf voor hem te veel en is hij de weg kwijt in zijn eigen wezen.
De tweede keer dat ik hem zie komt hij mee met zijn ouders op een open dag, het is druk en de praktijk is vol mensen. Hij loopt naar binnen, ziet het massage bed, en gaat er op liggen.
Tot onze verbazing ontspant hij direct en gaat slapen. Tussen al die mensen, lawaai, drukte en andere prikkels laat hij zich niet afleiden.
De derde keer komt hij wanneer hij zeven is. Hij heeft inmiddels een rugzakje en kan door een aantal speciale aanpassingen op de gewone dorpsschool blijven.
Hij is lang geworden maar nog steeds een wonderbaarlijk kind, alles wordt bekeken en besproken met de ernst van een oude wijze man.
Hierop moeten ook serieus antwoorden gegeven worden.
Zijn moeder vertelt dat hij een beetje bang was om te komen. Hij wist het niet zo goed meer.
Maar zijn herinneringen komen terug. De grote bal is er niet meer. Daarom was het anders.
Dat klopt, de bal heb ik uit de ruimte gehaald. Ik beloof de jongen om hem na de behandeling weer even te halen.
Ik heb een speciaal test papiertje voor deze kinderen gemaakt die ik ze laat invullen voor en na een behandeling zodat ook de moeder het verschil kan zien en de taal leert herkennen.
Dit is altijd een heel leuk moment, want de ouders snappen er niets van maar voor het kind zijn de vragen heel logisch en kunnen ze ook makkelijk beantwoorden.
Zeker als je de uitleg aan hen vraagt is het zo duidelijk als wat.
Dan ga ik hem behandelen. Hij ligt stijf en stram met alle spieren aangesloten en opgetrokken schouders, benen en armen over elkaar.
En zijn ogen wijd open.
Ik heb de mijne dicht. Voel dat hij dat stom vindt. Ik zeg dat ik mijn ogen dicht heb om hem beter te kunnen voelen. Hij probeert het zelf ook, en inderdaad dat is zo.
Zijn moeder kijkt toe en ontspant ook. Hun verbinding is heel sterk, hij stuurt steeds signalen uit en kijkt of ze hem wel ontvangt. Ook een lastig deel voor een moeder. Maar het kind heeft haar veiligheid hard nodig.
Ik behandel zijn hoofd en voeten en laat de moeder zien wat ik doe, want zij heeft verteld dat ze zijn voeten ook doet sinds de eerste keer dat hij bij mij was, omdat ze toen zag hoe hij er door ontspande.
Omdat het jongetje het wil masseer ik ook nog zijn rug als toetje.
Daarna ligt hij als een neergestorte kabouter, ogen dicht, arme wijd benen wijd, schouders ineengezakt. Half in slaap.
Terwijl ik nog even met de moeder praat en hij met de bal gespeeld heeft mag hij naar buiten naar de kippen kijken.
Wanneer wij buiten komen zijn we hem kwijt.
Ik roep hem. Komt hij uit de schaduw van het kippen hok.
“Ik heb heel stil gestaan en toen kwamen de kuikens want ze zagen me niet”.
Pas later realiseer ik me hoe uitzonderlijk knap dit is voor een adhd kind dat nog geen tel stil kan zitten.
Ik mail dit aan zijn moeder en zij zegt ook dat ze het niet eens door had, maar super trots op haar zoon was. En terecht.
