het verdwenen land MU

het verdwenen land MU
het verdwenen land MU in de sneeuw

zaterdag 22 september 2012

het uitzicht

Tegenover mijn huis is een weiland waar een aantal friese paarden en een belgisch paard in lopen.
Een van de  paarden heeft een naam, Annemarie, zij is het belgische paard.
Je hoort haar klossen als ze langsloopt en af en toe een bonk van een grote hoef, wanneer ze probeert de vliegen van zich af te schudden

Annemarie en een van de Friezen zijn heel erg verliefd op elkaar.
 
Ze zijn het liefst in elkaars buurt, grazen samen en regelmatig koesteren ze elkaar, door zachtjes te bijten en te schurken langs elkaars lijf.
Hem deert het totaal  niet dat ze geen staart heeft, hij bewondert haar mooie lange haren, houdt van haar stevige rondingen en is weg van haar wulpse kont. Zoals zij is is er niet een verzucht hij regelmatig. En is zo blij dat ze voor hem gekozen heeft.

Als het avond wordt gaan de friezen een stukje hard rennen, ik zie ze dan ik volle galop langs mijn raam voorbij komen, dan een tijdje niets en
dan hoor ik de zware tred van Annemarie, die blij mee doet met het groepje, maar niet zo snel kan en op meters achterstand ook mijn raam passeert.
Een mooi groepje paarden zo bij elkaar, vriendelijk en nieuwsgierig, maar niet gemeen bijten.
En ik geniet van het beeld, maar vrees de regen, want wat als het weiland te drassig wordt en er plassen ontstaan zou Annemarie een keer per ongeluk in zo'n plas haar eigen spiegelbeeld kunnen opvangen.

En dan ziet zij geen elegante zwarte merrie met een trotse kop en een lange nek met prachtige lange manen, maar een grof beige kleurig vlekkerig monster. Met piekerige manen, plompe voeten en een onzagwekkende dikke kont die niet eens maar een beetje verborgen kan worden door een mooie zwierige staart.
Vanaf dat moment is ze haar onschuld kwijt,  zal ze hem steeds weer vragen waarom hij haar toch mooi vindt, want dat kan echt niet waar zijn.  Ik hoop voor Annemarie dat haar ogen slecht zijn.