Soms is hij/zij, echt waar, bijna een gewoon mens, net zo knullig en onbenullig al andere gewone mensen.
In ieder geval, ik ben wel zo.
Soms verbaas ik mijn cliënten zelfs door toe te geven dat ik niet alles weet en kan en zelf ook regelmatig een therapeut raadpleeg want ik ben natuurlijk niet mijn eigen cliënt.
En ik doe ook wel eens heel dom. Sorry, het kost me zelfs niet eens veel moeite.
Een paar voorbeelden.
Het is koud en ik leg de handdoek op de kachel.
De cliënt kleedt zich uit terwijl ik maak het flesje olie klaarmaak, speciaal op haar afgestemd, kies ik de etherische olie, goed voor de klacht, werkend op lichaam en geest, en de geur is speciaal voor het limbisch systeem, waar alle oer gevoelens zijn opgeslagen.
Deze geur bereikt dat systeem helaas nooit meer in zuivere vorm, helaas, want niet wordt de praktijk in dikke wolken gehuld en verdwijnt mijn cliënt in een soort nevel, ook de stank van verbrand katoen overheerst alle andere (heerlijke) geuren.
Het lukt me helaas niet om net doen alsof dit er toch echt bij hoort.
Weer is het heel koud. Het kleine kacheltje help ik door er een pan water op te laten koken, zodat er meer warmte afgegeven kan worden.
Als de massage bijna klaar is leg ik de sokken of het hemd op de pan, zodat die lekker warm zijn bij het aankleden. Een aardig klein gebaar, zelf bedacht en meestal op prijs gesteld.
Behalve als ik het niet goed op het deksel leg, maar in de pan zelf.
En ze natte sokken of een nat hemd hebben.
Kan ik weer niet alsof dat het er bij hoort.
Op een dag was ik aan het masseren.
Deze cliënt komt al tijden bij mij en kan zich zo langzamerhand heel goed ontspannen. Gaat diep ademen en zakt dan in een diepe rust.
Maar dit keer voelt het anders dan de andere keren.
Mijn eigen rust is weg en halverwege denk ik: nu ligt deze cliënt wel erg stil. Stel je voor, wat als .....?
Ik moet er in mijn hoofd zelfs om lachen, wat een bizarre gedachte, leuk om later aan mijn vriendin te vertellen.
Maar wat als de cliënt echt.....? Het kan toch, je leest het wel eens, dat iemand onverwacht....
Ik probeer zonder dat de client het merkt heel dicht bij het hoofd te komen om te kijken en te voelen of er nog een ademhaling is.
Stoot hierbij helaas keihard tegen de tafel en de cliënt schrikt op.
"Sorry" zeg ik wel, maar niet dat ik dacht dat de cliënt helaas tijdens de behandeling was overleden.
Wordt vast en zeker regelmatig vervolgd..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten