Ze kwam nadat ze had opgebeld om te vragen of de workshop wel iets voor haar was. Want ze was niet zo van het zweverige.
Jammer.
Ze viel op omdat ze in de groep als een soort eenzaam rotsblok zat. En dat ook was. Een heel dapper rotsblok.
Ondanks dat het nog steeds zweverig voor haar was, had ze ontdekt dat er wat gebeurde, dat er dingen haar raakten. En ze trok een kaart die blijkbaar heel erg klopte en steun gaf. Ik wist dat niet, want ik kende haar niet. Maar ze mailde me later dat ze voor het eerst sinds maanden geslapen had.
Toen belde ze voor een behandeling.
Dat vond ik ook heel erg dapper en ik vond haar nog veel dapperder toen ik haar verhaal hoorde.
Het leek of deze afspraak het einde van haar mogelijkheden was, het einde van een lange en eenzame zoektocht naar een bevrijding uit lange depressies en het terugvinden van blijheid.
De officiële diagnose was postnatale depressie.
Na de geboorte van haar kind was ze niet meer aan het werk geweest en de arbo arts had haar doorverwezen naar het Riagg.
En daar kreeg ze een jonge jongen, van goede willen maar weinig kennis van deze problematiek.
En hij kon haar daardoor niet helpen.
En zij bleef elke dag opnieuw volhouden door binnen te blijven, in haar hoofd en huis. Ging vooral stofzuigen omdat het lawaai haar gedachten verstoorde. Hoedde en voedde de kinderen, maar kon ze niet aanraken, kon niet van ze houden en elke dag voelde ze zich meer en meer schuldig omdat ze geen goede moeder was.
Pas s’avonds, als ze in bed lagen en haar man thuis, leek het even weer wat normaal. Haar man zag het dus ook niet. En hij sliep terwijl zij wakker lag en zich zorgen maakte of ze het de volgende dag nog wel zou redden.
En haar ouders zagen het niet en haar schoonouders niet en vriendinnen wisten het zo’n beetje, maar voor de meeste was deze ziekte slechts een woord waar ze van gehoord hadden en ze waren zelf bezig met hun leven, hun huwelijk en hun kinderen.
Dat begreep ze wel. Ze begreep heel veel. Ondanks haar jonge jaren en paar jaar middelbaar onderwijs was ze heel wijs. Vroegwijs geworden omdat ze in haar eigen jeugd al volwassen had moeten zijn.
En nou wil ik niet zeggen dat er een wonder gebeurde, maar eigenlijk gebeurde dat wel.
Ondanks dat ze een andere wereld binnenstapte toen ze in het verdwenen land MU kwam en ondanks dat ze er eigenlijk niets van verwachtte, maar ja, zoals ze zelf zei: “ik moest het wel proberen, want er was verder niets meer”, ondanks haar zwaarte in hoofd en lijf en afwezigheid van gevoel gebeurde er heel wat al tijdens de eerste behandeling. Ze kon weer voelen. En moest huilen.
Ze kwam elke week en elke week zag ik haar veranderen. Haar haar glansde weer, ze viel kilo’s af, ging zich weer opmaken en begon weer van haar man en haar kinderen te houden.
En geloofde weer dat het wel goed zou komen.
Toen had ze een afspraak met de arbo arts. Eigenlijk ging ze er nog blij heen ook, omdat ze eindelijk eens iets anders had dan ‘zeuren’ en de mogelijkheid om weer aan het werk te gaan helemaal niet zo angstaanjagend meer was.
Helaas, de arbo arts keek niet naar haar, maar naar het scherm van zijn pc terwijl ze vertelde dat ze naar een ALTERNATIEVE was geweest en dat dit haar hielp.
Toen keek hij haar aan met een bestraffende blik, dat het hielp was verder niet van belang, ze moest daar direct mee stoppen en terug naar het Riagg.
Want anders zou haar uitkering stoppen anders dit en anders dat.
Want hij geloofde er niet in! Dus werkte het niet!En hier zat ze dan weer. Haast wanhopig, want wat moest ze nu.
Terug dus naar het Riagg, al was het maar pro forma om de arbo arts tevreden te houden. En er de eigen bijdrage voor moeten betalen terwijl het geld al krap was. Want ze kon nog lang niet aan het werk en had de ziekteuitkering nog veel te hard nodig.
En bij dan maar af en toe in de praktijk komen om niet helemaal terug te vallen. Want de dag dat ze weer aan het werk moest was weliswaar nog ver weg, maar voor haar heel dicht bij en ze was in paniek dat ze voor die tijd niet beter was.Jammer.
Misschien had het wat gescheeld als de arbo arts naar haar gekeken had en de verandering in haar had kunnen zien.
Maar ja, hij geloofde er niet in, dus had hij het kunnen zien?
Helaas gaat het niet altijd om de patiënt of de cliënt!
Hoe die zich voelt en of die zich beter voelt.
Het gaat helaas bij veel deskundigen om de tekst op de bijsluiter en het computer programma.
Ja, jammer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten