Heel vaak krijg ik het verzoek of ik niet even voor dit of voor dat of ergens anders voor een bijdrage wil leveren. In de vorm van een advertentie, in de vorm van een gift of wat dan ook.
Daar vind ik niet veel aan, kost voornamelijk veel geld en tijd.
Maar af en toe doe ik wel mee. Sommig weten van de WARCHILD-dagen, waar we met zijn allen behandelden, lieten behandelen, kochten en verkochten en aten en dronken, de opbrengst in zijn geheel voor het goede doel lieten.
Toen kwam de vraag om te masseren voor de dag van de Mantelzorg.
Het ging maar om een zaterdag middag, degene die het vroeg vind ik aardig dus was er geen drempel
en zei ik ja.
Eerlijk gezegd heb ik nooit zo over mantelzorg na gedacht, ik weet dat veel mensen hier ondervallen zonder veel keus te hebben, maar het wel graag doen. Hoor en zie af en toe wat, maar het zit niet in mijn referentie kader.
Maar dat is nu wel anders geworden.
De mantelzorgers zitten nu keihard in mijn referentie kader.
Er was een middag georganiseerd met allerlei onderdelen waar de mantelzorgers aan mee mochten doen, het kostte hen niets en ze hoefden ook niets anders dan genieten.
De bedoeling was dat ze even vrij van zorgen een gezellige middag zouden hebben.
Ruim voor de begin tijd was de zaal al vol met vooral oudere mensen maar toch ook wel jongere. Allerlei vrijwilliger liepen af en aan met koffie, appeltaart, drank en met borden vol hapjes .
En konden de gasten met boa's en knalrode glitterpetjes foto's laten maken, een namaak nagel krijgen, een kleurenadvies of bij mij een ontspannende voetmassage.
Tot mijn grote verbazing was er na 1minuut al een wacht lijst.
Nergens heb ik eerders zo veel gretige mensen gezien die van plan waren om deze hele middag van begin tot eind te genieten.
Ja op de huishoud beurs, wanneer al die dames elkaar weg duwen en zich overal tussen door dringen om gratis dingetjes te eten of in hun al overvolle tassen te proppen.
Hier werd niet gedrongen. Hier werd niets gedaan omdat het GRATIS was. Hier werd vooral ontvangen. En was men al heel blij met vrijwel niets. Als ze niet aan de beurt waren wachtten ze rustig en genoten van het gezicht van de gene die wel behandeld werd.
Ik masseerde non stop en heb zelden zoveel eenzaamheid gevoeld, zoveel verdriet, zoveel spanningen.
Zoveel eigen emoties die geen woorden hebben, want ze worden niet uitgesproken.
Aan wie zouden ze verteld moeten worden?
Veel mensen zitten in een warboel van instanties die vooral formeel sturen en zenden maar niet ontvangen. En de buitenwereld vindt al snel dat je ze gewoon maar in een tehuis moet stoppen als het te zwaar is, dus praat je er niet meer over want deze oplossing wil je niet horen.
En geen geklaag hoor, in een zin vertelden sommigen even hoe het thuis was, maar dan deden ze hun ogen dicht en gaven zich over aan de massage.
Een mevrouw bleef maar zeggen hoe goed ze het had en hoeveel hulp van familie ze toch wel kreeg. Zij zei na afloop dat ze zich als op de kermis had gevoeld, zo heerlijk zweverig en vrij. Ik een dikke keel. In 20 minuten werd ik telkens geconfronteerd met een wanhoop en een zorgen waarvan ik nog geen 10% bewust was. De uitputting en de moeheid, maar niet op kunnen geven, en geen uitzicht anders dan de dood, maar dat wil je niet, want dan moet je afscheid nemen van degene voor wie je met zo veel liefde zorgt. Ze hadden ook vrijwel allemaal een tevreden en blij gezicht terwijl het in mijn ogen niet te doen zou moeten zijn.
En over deze middag: geen gemopper dat dit of dat niet goed was of te weinig of anders.
Het woord onvoorwaardelijk wordt heel vaak wat lukraak gebruikt, maar deze mensen geven het zijn ware betekenis
Dus mijn advies aan iedereen:
Kan je iets en wordt je ooit gevraagd, zeg gelijk ja, want je hebt een geweldige middag en je krijgt er heel veel voor terug.
Daar vind ik niet veel aan, kost voornamelijk veel geld en tijd.
Maar af en toe doe ik wel mee. Sommig weten van de WARCHILD-dagen, waar we met zijn allen behandelden, lieten behandelen, kochten en verkochten en aten en dronken, de opbrengst in zijn geheel voor het goede doel lieten.
Toen kwam de vraag om te masseren voor de dag van de Mantelzorg.
Het ging maar om een zaterdag middag, degene die het vroeg vind ik aardig dus was er geen drempel
en zei ik ja.
Eerlijk gezegd heb ik nooit zo over mantelzorg na gedacht, ik weet dat veel mensen hier ondervallen zonder veel keus te hebben, maar het wel graag doen. Hoor en zie af en toe wat, maar het zit niet in mijn referentie kader.
Maar dat is nu wel anders geworden.
De mantelzorgers zitten nu keihard in mijn referentie kader.
Er was een middag georganiseerd met allerlei onderdelen waar de mantelzorgers aan mee mochten doen, het kostte hen niets en ze hoefden ook niets anders dan genieten.
De bedoeling was dat ze even vrij van zorgen een gezellige middag zouden hebben.
Ruim voor de begin tijd was de zaal al vol met vooral oudere mensen maar toch ook wel jongere. Allerlei vrijwilliger liepen af en aan met koffie, appeltaart, drank en met borden vol hapjes .
En konden de gasten met boa's en knalrode glitterpetjes foto's laten maken, een namaak nagel krijgen, een kleurenadvies of bij mij een ontspannende voetmassage.
Tot mijn grote verbazing was er na 1minuut al een wacht lijst.
Nergens heb ik eerders zo veel gretige mensen gezien die van plan waren om deze hele middag van begin tot eind te genieten.
Ja op de huishoud beurs, wanneer al die dames elkaar weg duwen en zich overal tussen door dringen om gratis dingetjes te eten of in hun al overvolle tassen te proppen.
Hier werd niet gedrongen. Hier werd niets gedaan omdat het GRATIS was. Hier werd vooral ontvangen. En was men al heel blij met vrijwel niets. Als ze niet aan de beurt waren wachtten ze rustig en genoten van het gezicht van de gene die wel behandeld werd.
Ik masseerde non stop en heb zelden zoveel eenzaamheid gevoeld, zoveel verdriet, zoveel spanningen.
Zoveel eigen emoties die geen woorden hebben, want ze worden niet uitgesproken.
Aan wie zouden ze verteld moeten worden?
Veel mensen zitten in een warboel van instanties die vooral formeel sturen en zenden maar niet ontvangen. En de buitenwereld vindt al snel dat je ze gewoon maar in een tehuis moet stoppen als het te zwaar is, dus praat je er niet meer over want deze oplossing wil je niet horen.
En geen geklaag hoor, in een zin vertelden sommigen even hoe het thuis was, maar dan deden ze hun ogen dicht en gaven zich over aan de massage.
Een mevrouw bleef maar zeggen hoe goed ze het had en hoeveel hulp van familie ze toch wel kreeg. Zij zei na afloop dat ze zich als op de kermis had gevoeld, zo heerlijk zweverig en vrij. Ik een dikke keel. In 20 minuten werd ik telkens geconfronteerd met een wanhoop en een zorgen waarvan ik nog geen 10% bewust was. De uitputting en de moeheid, maar niet op kunnen geven, en geen uitzicht anders dan de dood, maar dat wil je niet, want dan moet je afscheid nemen van degene voor wie je met zo veel liefde zorgt. Ze hadden ook vrijwel allemaal een tevreden en blij gezicht terwijl het in mijn ogen niet te doen zou moeten zijn.
En over deze middag: geen gemopper dat dit of dat niet goed was of te weinig of anders.
Het woord onvoorwaardelijk wordt heel vaak wat lukraak gebruikt, maar deze mensen geven het zijn ware betekenis
Dus mijn advies aan iedereen:
Kan je iets en wordt je ooit gevraagd, zeg gelijk ja, want je hebt een geweldige middag en je krijgt er heel veel voor terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten